Een gesprekje met God

Een gesprekje met God

de kleine ziel en de zon

(Wil je liever luisteren naar dit verhaal klik dan hier.)

Ergens in de tijd was er een Zieltje, dat tegen God zei: “Ik weet wie ik ben!” God zei: “Dat is heel mooi. Wie ben je dan?” En het Zieltje riep: “Ik ben het Licht!”
God glimlachte breed en zei: “Dat klopt. Jij bent het Licht.”

Het Zieltje was dolblij, want het had ontdekt wat alle zielen in het Koninkrijk moeten ontdekken. “Woepie.” zei het Zieltje. “Dat voelt goed!”

Maar al gauw wilde het Zieltje meer dan alleen maar weten wat het was. Nu wilde het zijn wat het was. Daarom ging het Zieltje terug naar God. (Dat zouden alle Zielen moeten doen die willen zijn wat ze wezenlijk zijn.)

Het Zieltje zei: “Hoi God. Ik weet nu wel wie ik ben, maar mag ik dat dan ook echt zijn?”
God antwoordde: “Bedoel je dat je wilt zijn die je al bent?” “Nou,” zei het Zieltje, “het is wel leuk om te weten wie ik ben, maar om het dan ook te zijn, dat is weer iets heel anders. Ik wil weten hoe het voelt om Licht te zijn.”

“Maar dat ben je al!” herhaalde God met een glimlach.
“Ja, maar ik wil weten hoe dat voelt,” drong het Zieltje aan. “Ach ja,” grinnikte God, “ik had het kunnen weten. Je hield altijd al van avonturen.”
Maar toen keek God opeens ernstig. “Alleen…”
“Alleen wat?” vroeg het Zieltje.

“Nou kijk, er is niets anders dan het Licht. Ik heb niets anders geschapen dan wat jij bent. Daarom is het niet zo gemakkelijk voor je om te ontdekken wie je werkelijk bent. Wat je niet bent is er immers helemaal niet!” “Hè?” zei het Zieltje beduusd.
“Je moet het zo bekijken,” zei God, “jij bent net een kaarsje in de Zon. Je bent er wel, samen met een ziljoen andere kaarsjes die samen de Zon vormen. En de Zon zou zonder jou de Zon niet zijn. Nee, dan zou het een zon met een kaarsje minder zijn – heel iets anders dan de Zon, want dan zou ze niet zo helder schijnen. Maar om Jezelf te herkennen als het Licht als je omringd wordt door Licht, is wel een probleem.”
“Nou,” zei het Zieltje al wat vrolijker, “u bent God. Verzin maar iets.” God glimlachte weer. “Dat heb ik al gedaan. Omdat je jezelf niet kunt zien als het Licht als je een deel bent van dat Licht, zal ik je omringen met duisternis.”

“Wat is duisternis? Vroeg het Zieltje. God antwoordde: “Dat is wat je niet bent.”
“En ben ik bang voor de duisternis?” riep het Zieltje.
“Alleen als je daarvoor kiest,” zei God. “Er is eigenlijk niets om bang voor te zijn, tenzij jij vindt van wel. Het is allemaal maar verbeelding, snap je. We verzinnen het zelf.” “O,” zei het Zieltje opgelucht. Toen legde God uit dat als je je ergens bewust van wilt worden, je daarvoor het tegenovergestelde nodig hebt.

“Dat werkt prima,” zei God. “Want anders zou je er nooit achter komen hoe of wat iets is. Je kunt warm niet herkennen zonder koud, boven niet zonder onder, snel niet zonder langzaam. Je weet niet wat links is als je rechts niet kent, hier niet als je daar niet kent, en nu niet als je later niet kent. Dus als je omringd wordt door duisternis, moet je niet boos worden en de duisternis vervloeken.”

“Je moet juist een Licht in de duisternis zijn, in plaats van boos te worden. Dan zul je ontdekken wie je werkelijk bent. En alle anderen zullen het ook ontdekken. Laat je Licht zo schijnen, dat iedereen weet hoe bijzonder je bent.”

“Dus het is wel oké om anderen te laten zien hoe bijzonder ik ben?” vroeg het Zieltje. “Natuurlijk,” grinnikte God. “Heel erg oké! Maar onthoud goed: “bijzonder” is niet hetzelfde als “beter”. Iedereen is bijzonder op zijn manier. Maar er zijn er een heleboel die dat vergeten zijn. Zij zullen ontdekken dat het oké is dat ze bijzonder zijn, als jij begrijpt dat het oké is dat jij bijzonder bent.”

“Leuk,” zei het Zieltje, op en neer springend van blijdschap. “Ik kan net zo bijzonder zijn als ik zelf wil.”
“Ja, en je kunt nu meteen beginnen,” zei God, die net zo blij op en neer sprong. “Wat voor soort bijzonder wil je zijn?”

“Wat voor soort bijzonder?”herhaalde het Zieltje. “Dat begrijp ik niet.”
“Nou,” zei God, “Het is al bijzonder om het Licht te zijn. En bijzonder zijn kan op een heleboel manieren. Het is bijzonder om vriendelijk te zijn. Het is bijzonder om zachtaardig te zijn. Het is bijzonder om creatief te zijn. Het is bijzonder om geduldig te zijn. Kun jij nog meer dingen verzinnen?”

Het Zieltje was even stil. “Ik kan een heleboel manieren verzinnen om bijzonder te zijn!”riep het toen uit. “Het is bijzonder om behulpzaam te zijn. Het is bijzonder om te kunnen delen. Het is bijzonder om aardig te zijn. Het is bijzonder om rekening te houden met anderen.”

“Juist,” zei God, “Je kunt dat allemaal zijn, of welk deel van bijzonder je ook wilt zijn, wanneer je maar wilt. Dat is wat het betekent om Licht te zijn.”

“Ik weet wat ik wil zijn, ik weet wat ik wil zijn,” riep het Zieltje opgewonden. “Ik wil dat deel van bijzonder zijn dat vergevingsgezind wordt genoemd. Het is toch bijzonder om vergevingsgezind te zijn?”

“Nou en of,” zei God, “dat is heel bijzonder.”
“Oké,” zei het Zieltje. “Dan wil ik dat zijn. Ik wil vergevingsgezind zijn. Ik wil voelen hoe het is om dat te zijn.” “Goed,” zei God. “Maar je moet nog één ding weten.” Het Zieltje begon nu een beetje ongeduldig te worden. Het leek wel of er altijd nog iets ingewikkelds aan te pas moest komen. “Wat dan?” zuchtte het Zieltje. “Er is niemand om te vergeven.”
“Niemand?” Het Zieltje kon zijn oren niet geloven. “Niemand,” herhaalde God. “Alles wat ik heb gemaakt is perfect. Er is geen Zieltje in de schepping minder perfect dan jij. Kijk maar om je heen.”

Opeens merkte het Zieltje dat zich een grote menigte verzameld had. Van heinde en verre – uit het hele Koninkrijk – waren de Zielen gekomen. Het bericht dat het Zieltje een bijzonder gesprek had met God had zich verbreid en iedereen wilde horen wat er gezegd werd.

Het Zieltje keek naar al die andere Zielen. Het moest toegeven dat geen van hen minder wonderbaarlijk, minder indrukwekkend of minder perfect was dan het Zieltje zelf. Dat was het wonder van al die Zielen om hem heen. En hun Licht scheen zo helder, dat het Zieltje bijna niet naar hen kon kijken.

“Wie moet je iets vergeven?” vroeg God.
“Hier is geen lol aan,” bromde het Zieltje. “Ik wilde voelen hoe het was om de Vergevingsgezinde te zijn. Ik wilde weten hoe dat deel van bijzonder voelt.”
Nu leerde het Zieltje hoe het voelde om verdrietig te zijn.

Op dat moment stapte er een Vriendelijk Ziel uit de menigte naar voren. “Maak je maar geen zorgen Zieltje,” zei de Vriendelijke Ziel. “Ik help je wel.”
“Heus?” Het Zieltje leefde op. “Hoe dan?”

“Ik kan je iemand geven die je kunt vergeven.”
“Kun je dat echt?”
“Zeker wel!” zei de Vriendelijke Ziel. “Ik kan naar je volgende leven gaan en iets doen wat jij me kunt vergeven.”

“Maar waarom? Waarom zou je dat doen?” vroeg het Zieltje. “Jij bent zo’n perfect Wezen! Jij creëert met de sterke trillingen die je uitzendt zoveel Licht, dat ik bijna niet naar je kan kijken. Waarom zou je die trillingen zo willen verminderen dat je heldere Licht donker en ondoordringbaar wordt? Jij bent zo Licht dat je kunt dansen op de sterren. Zo Licht, dat je je met de snelheid van je gedachten door het Koninkrijk kunt bewegen. Waarom zou je mijn leven willen binnentreden en je zo zwaar willen maken dat je zoiets slechts kunt doen?”

“Heel eenvoudig,” zei de Vriendelijke Ziel. “Omdat ik van je houd.”

Het Zieltje leek verbaasd over dat antwoord.
“Wees maar niet zo verwonderd,” zei de Vriendelijke Ziel. “Jij hebt voor mij hetzelfde gedaan. Weet je dat niet meer? O, wij hebben samen gedanst, jij en ik, heel vaak. Door de eeuwigheid heen, door de eeuwen heen hebben we gedanst. Door alle tijden heen en op allerlei plaatsen hebben we samen gespeeld. Je weet het alleen niet meer. We zijn allebei het Al geweest. We zijn het Boven en het Onder ervan geweest, en het Links en het Rechts. We zijn het Hier en het Daar ervan geweest, en het Nu en het Toen. We zijn het Mannelijke geweest en het Vrouwelijke, het Goede en het Slechte – we zijn zowel het slachtoffer als de schurk geweest.

Zo zijn we samengekomen, jij en ik, al een heleboel keren. We hebben elk de ander de juiste en perfecte gelegenheid gegeven om te Uiten en te Ervaren Wie We Werkelijk Zijn. En daarom,” zei de Vriendelijke Ziel, “kom ik in je volgende leven, en zal ik deze keer de “slechterik” zijn. Ik zal iets echt vreselijks doen, zodat jij kunt voelen hoe het is om de Vergevingsgezinde te zijn.”

“Maar wat ga je dan doen?” vroeg het Zieltje een beetje zenuwachtig. “Wat voor vreselijks?”
“O,” antwoordde de Vriendelijke Ziel met een glimlachje, “we verzinnen wel iets.”
Toen leek de Vriendelijke Ziel weer ernstig te worden. Hij zei zacht: “In één ding heb je gelijk, weet je.”
“Wat is dat dan?” wilde het Zieltje weten.
“Ik zal mijn trillingen moeten verminderen en heel zwaar moeten worden om dit niet-zo-goede te doen. Ik moet doen alsof ik iets heel anders ben dan ik in werkelijkheid ben. Daarom moet ik je in ruil een gunst vragen.”
“Wat je maar wilt! Wat je maar wilt!” riep het Zieltje. Het begon te dansen en te zingen: “ik mag vergevingsgezind zijn, ik mag vergevingsgezind zijn!” Toen merkte het Zieltje opeens dat de Vriendelijke Ziel heel stil was. “Wat? Wat moet ik voor je doen?” vroeg het Zieltje. “Je bent een echte engel dat je dit voor mij wilt doen!”

“Natuurlijk is deze Vriendelijke Ziel een engel,” viel God hem in de rede. “Dat is iedereen. Onthoud goed: ik heb je alleen maar engelen gestuurd.”
Nu wilde het Zieltje helemaal niets liever meer dan te doen wat de Vriendelijke Ziel hem vroeg. “Wat kan ik voor je doen?” vroeg het Zieltje weer.

De Vriendelijke Ziel antwoordde: “Als ik je kwets en als ik je pijn doe, als ik je het ergste aandoe dat je je kunt voorstellen – dan…” “Wat dan? Wat dan?” viel het Zieltje hem in de rede.
Omringd door een nog grotere stilte dan eerst zei de Vriendelijke Ziel: “… moet je bedenken Wie Ik Werkelijk Ben.”

“Natuurlijk! Dat zal ik doen!” zei het Zieltje. “Ik beloof het. Ik zal me je altijd herinneren zoals je hier nu voor me staat!”

“Goed,” zei de Vriendelijke Ziel. “Want zie je, ik zal zo erg moeten doen alsof, dat ik mezelf zal vergeten. En als jij je dan niet meer herinnert hoe ik werkelijk ben, dan kom ik daar een hele tijd lang niet meer achter. Als ik vergeet Wie Ik Ben, vergeet jij misschien zelfs Wie Jij Bent. Dan zijn we allebei verloren. En dan hebben we weer een andere Ziel nodig om te laten ontdekken Wie We Zijn.”

“Dat gebeurt niet,” beloofde het Zieltje nog eens. “Ik zal me je herinneren. En ik zal je dankbaar zijn voor je geschenk – de gelegenheid om mezelf te ervaren als Wie Ik Ben.”

En zo werd het afgesproken. Het Zieltje ging over naar een nieuw leven, verrukt van het feit dat hij het Licht was. Dat was immers heel bijzonder. En het Zieltje was er ook verrukt van dat hij dat deel van bijzonder zijn dat vergevingsgezind heette, mocht zijn. Het Zieltje wachtte vol ongeduld op het moment dat het zichzelf als vergevingsgezind mocht ervaren.

En dat het de Ziel die dat mogelijk maakte kon bedanken.
En elke keer als er een nieuwe Ziel in zijn nieuwe leven kwam opdagen, of die nu vreugde bracht of verdriet – en speciaal als hij verdriet bracht – dacht het Zieltje aan de woorden van God. “Onthoud goed,” had God met een glimlach gezegd. “Ik heb je alleen maar engelen gestuurd.”