Ken je het boek De Ontembare Vrouw van Clarissa Pinkola Estés? In dit boek vertelt zij over de boodschap van stokoude sprookjes, mythen en verhalen uit de hele wereld. Niet makkelijk te lezen vind ik, maar wel fascinerend. Ik ben nu bij het verhaal van De rode schoentjes. Een verhaal dat voor mij gaat over jezelf herontdekken en het pad wat je loopt. Dit verhaal brengt mij terug naar mijn Luctor et Emergo.
(voor wie die spreuk niet kent: Ik worstel en kom boven).
Luister, leer en ga verder
Bij het verhaal van De rode schoentjes schrijft zij onder andere:
Ontsnappen
Ook al zouden we onszelf of een ander nooit die verderfelijke rode schoentjes en de daaropvolgende achteruitgang van het leven toewensen, ergens midden in al dat vuur en die vernietiging bevindt zich iets dat felheid en wijsheid aaneensmeedt in de vrouw die de vervloekte dans gedanst heeft, die zichzelf en haar creatieve leven is kwijtgeraakt, die zichzelf in een goedkope (of dure) sjees naar de verdoemenis heeft gereden, maar die op de een of andere manier toch aan een woord, een gedachte, een idee heeft vastgehouden tot ze door een kier in de tijd aan haar demon kon ontsnappen en lang genoeg is blijven leven om het te kunnen navertellen.
Als een kandelaarcactus
Dus de vrouw die als een bezetene heeft gedanst, die de grond onder haar voeten en haar voeten is kwijtgeraakt en dat verlies aan het eind van het sprookje begrijpt, bezit een bijzondere en waardevolle wijsheid. Ze is als een kandelaarcactus, een mooie en buitengewone cactus die in de woestijn groeit. Kandelaarcactussen kun je met kogels doorzeven, stuksnijden, omver gooien, vertrappen, en nog blijven ze leven, nog slaan ze levengevend water op, nog groeien ze uitbundig en herstellen ze zich langzamerhand.
Nieuwe kansen
Sprookjes zijn na tien bladzijden afgelopen, maar ons leven duurt voort. Wij zijn werken die uit vele delen bestaan. In ons leven breekt er altijd weer een nieuwe episode aan, ook al is de vorige in een debacle geëindigd. Er zijn altijd nieuwe kansen om het goed te doen, om ons leven te vormen op manieren die we verdienen. Verknoei je tijd niet met het verfoeien van een mislukking. Van mislukkingen leren we meer dan van successen. Luister, leer en ga verder.
Mijn pad, deel 1
Ik herken mezelf hier wel in. Wat er in mij opkomt als ik haar uitleg lees is het pad dat ik op enig moment in mijn leven ben ingeslagen.
Een pad van heel erg mijn best doen om aan hele hoge standaarden te voldoen.
Een pad van mezelf niet voelen maar doorgaan en doen.
Een pad van overeind blijven.
Een pad van leven in de angst om te struikelen en te vallen.
Een pad van leven met vele maskers.
Een pad van veel voelen, maar daar geen raad mee weten.
Een pad van afstemmen op de buitenwereld en aanpassen.
Een pad van overleven.
Een pad van… mezelf kwijt zijn.
Niet het goede pad
En toch, diep in mij wist ik wel dat het niet het goede pad was. Wat ik deed wrong ergens, dat voelde ik duidelijk. Ik had dagelijks hoofdpijn, was regelmatig ziek en als ik niet ziek was moest ik echt alle zeilen bijzetten om overeind te blijven. Ik werkte hard en daar ging het grootste deel van mijn energie in zitten. Mijn sociale leven raakte meer en meer in de verdrukking en ik zelf al helemaal. Al deed ik nog zo mijn best… het was niet vol te houden. Maar ik durfde niet van koers te veranderen. Ik had ook geen idee hoe je zoiets deed. Zag alle beren op mijn weg die je je maar kunt bedenken.
4de Burnout
In december 2007 belandde ik in mijn 4de burn-out. Achteraf gezien onvermijdelijk en logisch, maar toch was ik verrast. Ik zie mezelf nog bij mijn huisarts zitten en haar vertellen dat ik het niet meer trok en hoe erg ik dat vond, dat ik zo graag wilde. Haar reactie was: Ellen, je mag blij zijn dat het een burn-out is. Dat je zo sterk bent. Als je nu niet echt iets verandert in je leven, is het de volgende keer een fatale hartaanval. Denk daar maar eens over na…
Die kwam binnen.
Drie weken
Ik zie mezelf nog thuis op de bank zitten. Een lieve collega kwam langs en ik vertelde hem hoe het met me ging. Vol optimisme zei ik, weet je over drie weken ben ik er weer, want dan moet ‘dat en dat’ echt gedaan worden en ik kan het niet maken om daar iemand anders mee te belasten. Hij keek me aan en zei: Ellen, als ik jou zo zie dan zou ik dat maar uit je hoofd zetten. Dat gaat je nooit lukken en dat moet je dus ook niet willen. Wees wijs!
Weken werden maanden
Drie weken lang leefde ik toe naar het moment van weer gaan werken. Maar toen het moment daar was, moest ik toegeven dat hij gelijk had. Ik kon het echt niet… Dat viel me zwaar tegen… Er ging van alles door me heen… Het was echt een pittige tijd, waarin ik diep ben gegaan… Stapje voor stapje ging het weer wat beter… En na een aantal maanden kwam werken dus ook weer in beeld. Voor mijn gevoel te vroeg, maar volgens de bedrijfsarts moest ik het gewoon doen.
Strijd
Achteraf ben ik hem dankbaar, maar zo voelde ik dat toen bepaald niet. Ik kon het werken alleen ten koste van mezelf opbrengen en zelfs dan nog beperkt in uren en inhoud en voelde me niet gezien door hem toen hij de duimschroeven steeds verder aandraaide. In mijn beleving kon ik geen kant op.
Er woedde een felle strijd in mij omdat ik zo duidelijk voelde dat ik ten koste van mezelf doorging op het bekende pad en dat eigenlijk niet langer wilde, maar ik was zo ontzettend bang om een ander pad in te slaan. Een pad wat ik niet kende… wat zou ik daar allemaal wel niet voor engs op tegenkomen… zou ik dat wel aankunnen?
Roer om
Totdat… De knop ineens omging tijdens de wereldvredemeditatie op oudjaarsdag 2008. Geen idee wat er precies gebeurde. Gaandeweg de meditatie voelde ik iets veranderen, zonder echt te weten wat. Op de terugweg in de auto hoorde ik mezelf ineens vertellen dat ik wist wat me te doen stond. En tot mijn grote verrassing was de angst voor een koerswijziging compleet weg. Geen idee wat mijn nieuwe koers zou zijn, maar dat het roer om was was heel duidelijk.
Mijn pad, deel 2: Bevrijding
Ik voelde me enorm bevrijd. Wat een machtig gevoel was dat na zoveel jaren geleefd te hebben vanuit een verkramping. Het resulteerde er onder ander in dat Deloitte en ik na 12,5 jaar in goed overleg uit elkaar zijn gegaan. En toen lag er dus een nieuwe wereld voor me open.
Die wereld en ik hebben elkaar sindsdien stevig omarmd en we zijn van elkaar gaan houden. Ik ben nog elke dag dankbaar voor de stap die ik toen heb gezet. Niet dat daarmee al mijn ‘problemen’ als sneeuw voor de zon verdwenen zijn, maar ik ervaar ze nu niet meer als problemen. Er zijn alleen nog uitdagingen, in allerlei vormen en maten. En ik kan je vertellen dat dat echt een mega verschil maakt.
Verspilde tijd?
En nee, het voelt niet als verspilde tijd. Ik heb die tijd nodig gehad. Nodig gehad om van alles te leren, om ervaringen op te doen, om sterk te worden en te groeien op een heel andere manier als ik toen begreep. Want mijn god, wat voelde ik me toen kwetsbaar en wat was ik bang om juist dat te laten zien en wat deed ik me sterk voor.
En ik heb die tijd nodig gehad om te worden wie ik nu ben: een vrouw met vele kwaliteiten en een groot, open hart. Een vrouw die zichzelf heeft hervonden. Een vrouw die zeker ook haar ‘mindere kanten’ heeft, die nog elke dag leert en die het leven lief heeft.
Oftewel zoals mijn docent dan zegt: ik zou mijn leven niet over willen doen, maar ik zou ook niets hebben willen missen.
P.s. Ook voor mannen
Clarissa Pinkola Estés heeft dit boek geschreven voor vrouwen. Ik weet eigenlijk niet of er ook een dergelijk boek voor mannen is, maar wat ik wel weet is dat dit verhaal natuurlijk ook voor mannen geldt. Mannen mogen dan van Mars komen en vrouwen van Venus, zoals John Gray in zijn gelijknamige boek schrijft, maar ik weet zeker dat de kern van dit verhaal voor beiden hetzelfde is: jezelf herontdekken en de worsteling die dat met zich mee kan brengen.
Zullen we samen ‘worstelen’?
Ik ben heel benieuwd naar jouw pad en de worstelingen die jij te boven bent gekomen of waar je nog mee worstelt!
P.p.s. de foto is gemaakt door Niek.A photograph. Dank je voor het mogen gebruiken!
Geef een reactie