Zoekende
Of het nu gaat om mensen met bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstoornis of een ziekte als dementie, het heeft nogal wat impact op de omgeving. En hoe ga je daarmee om? Veel mensen zijn hier zoekende in. Gisteren kreeg ik in een besloten FaceBook-groep de vraag hoe ik daarnaar kijk. Dit is wat ik erop heb geantwoord.
Zitten veel kanten aan
Dit zijn pittige processen, voor iedereen die erbij betrokken is. En er zitten zoveel kanten aan.
Als iemand die als kind met een ouder in zo’n situatie zit, bij mij komt zijn er dus ook verschillende invalshoeken en mede afhankelijk van wat er het zwaarst weegt kijk ik dan wat we het eerst oppakken.
Verantwoordelijkheid
Zo kan het zijn dat we eerst kijken naar wat jouw verantwoordelijkheid is en dat kan anders zijn dat wat je als verantwoordelijkheid voelt.
Vanuit de familieopstellingen bijvoorbeeld is duidelijk dat het belangrijk is eerst zorg te dragen voor je eigen gezin. Dat staat voorop. De draagkracht daarvan bepaalt wat je kunt doen voor bijvoorbeeld je ouders.
De zorg op je nemen
Veel kinderen zijn geneigd om de zorg voor hun ouders op zich te nemen en zich voor hen verantwoordelijk te voelen. Dat doen ze als klein kind onbewust en dat kan vele vormen aannemen, zelfs vormen die niet direct herkenbaar zijn als zodanig zoals bijv heel lief zijn of ziek worden. Vanuit het kind gezien heel wijs, op dat moment, want als kind ben je afhankelijk van je ouders en wil je dat het hen goed gaat want dan kunnen ze voor jou zorgen. Ergens ‘weet’ je nl dat je voor je overleven afhankelijk bent van die volwassenen. Je maakt daarmee jezelf (onbewust) dus volledig ondergeschikt aan je ouders.
Je eigen leven
Wat dus als kind ‘goed’ is, is later heel lastig omdat je voortgaat in dat oude patroon. Maar dat oude patroon dient je later, als je op een leeftijd gekomen bent dat je voor je overleven niet meer afhankelijk bent van je ouders, niet meer. Sterker nog het gaat je in de weg staan om echt je eigen leven te leiden.
En daarmee zeg ik niet dat je niet uit liefde voor je ouders zorg mag dragen voor hen, maar wel dat dit uit vrije wil ‘moet’ zijn en niet vanuit die oude ‘verbindingen’. Dat laatste gaat nl per definitie ten koste van iedereen, ook al zie je dat niet direct zo.
Poehee… heel verhaal al… ik hoop dat jullie me nog volgen…
Wat heb jij nodig om hiermee om te gaan
Een ander stuk waar ik naar zou kijken is wat jij nodig hebt om hiermee om te gaan. Je kunt je moeder of wie dan ook niet veranderen nl, hoeveel goede ideeen je daar misschien ook over hebt en hoe graag je dat ook zou willen.
Het enige waar je iets mee kunt is je eigen gevoel en je eigen gedrag. Dat kun je onderzoeken en veranderen. Wat maakt dat het je zo raakt, wat maakt dat je haar wilt beschermen, wat maakt dat je je schaamt enz enz. Het kan zijn dat daar oude ervaringen aan ten grondslag liggen zoals bijvoorbeeld gepest worden omdat je moeder anders is of wat dan ook. Het kan ook zijn dat je er overtuigingen op nahoudt die ervoor zorgen dat jij het gevoel hebt dat je hier geen keuze in hebt. Bijv. mijn moeder zorgde tot de dood van mijn oma voor haar en nu moet ik dat doen voor haar.
Het zit diep
Het lastige van dit soort dingen is dat ze heel diep in ons verankerd zijn en we ons er dus niet of nauwelijks van bewust zijn dat het ook anders zou kunnen. Sterker nog soms zit het zo diep dat we ons er niet eens van bewust zijn dat we het misschien wel anders willen. Ik hoor dat zo vaak: ja maar, ik wil het ook zo doen. En dat is prima, het is prima om dingen te blijven doen zoals je ze doet. Totdat je op het moment komt dat je het niet meer kunt of je je realiseert dat je het niet meer wilt. Pas dan is er ruimte voor verandering. En soms komt dat moment nooit en dat is ook goed.
Ik kan er nog veel meer over zeggen, maar volgens mij is dit even genoeg zo 😊.
Als je nog vragen hebt, dan beantwoord ik die graag!
Geef een reactie