De flow van het onbevangen kind

In de flow

Als kind kon ik uren en uren verdwalen in een knutsel’ding’, in een boek of in buitenspelen. Helemaal in de flow was ik dan. Heerlijk vond ik dat. Dan was er alleen maar het hier en nu en hoefde er verder niets.

Kwijt

Ik kan er niet precies de vinger op leggen waar dat veranderd is. Als ik terugga in mijn herinnering, weet ik wel dat ik die vaardigheid in ieder geval in mijn studententijd, maar waarschijnlijk ook op de middelbare school al kwijt was. Ik voelde de druk van alles wat er ook nog moest gebeuren en van het moeten presteren, het moeten werken. En dan was daar ook nog de eeuwige twijfel van of wat ik deed wel goed genoeg was.

Moeten

Dat ik hier tot drie maal toe het woord ‘moeten’ gebruik is niet geheel toevallig. Want of het nu ook feitelijk zo was of niet, het was hoe ik het leven beleefde. Het leek alsof ik hier geen keuze in had. Soms was dit alles heel prominent aanwezig, soms ook veel minder, maar altijd liep het ergens wel met me mee. Gelukkig kon ik ook genieten van dingen, maar het onbevangene van dat kleine meisje, dat leven in het hier en nu was ik ergens kwijtgeraakt.

Normaal

Lang heb ik gedacht dat het heel normaal is om te leven met dat gevoel van druk en de overtuiging dat er hard gewerkt moet worden, op alle fronten. Begrijp me niet verkeerd, hard werken is niets mis mee. Maar als het werken werken wordt, gaat het vroeg of laat ergens mis.
En soms, bij succes, bij mooie resultaten, leek het me ook blij te maken. Maar diep van binnen wrong het, miste ik die flow. Maar ik zag niet hoe het anders zou kunnen. Dus gingen de oogkleppen op en buffelde ik zo goed en kwaad als het ging door op dit spoor.

Doodlopend spoor

Totdat mijn lijf mij een duidelijke halt toeriep. Achteraf ben ik zo dankbaar hiervoor. Het was niet leuk om zo stil gezet te worden. Nee zeker niet. Ik heb me heel wat verzet, geloof mij maar. Maar langzaamaan brokkelde dat verzet af. Werd me duidelijk dat dit niet voor niets gebeurde. Dat het spoor waarop ik zat een doodlopend spoor was en dat het spoor verlegd mocht gaan worden.

Ruimte voor verandering

Eindelijk kwam er ruimte in mij om dingen anders te gaan doen. Er is, stapje voor stapje, heel veel veranderd in mijn leven. Veranderingen waarvoor ik erg dankbaar ben. Ik leef meer en meer in vertrouwen en in het hier en nu, maak hele bewuste keuzes in wat goed is voor mij en wat niet en geniet weer intens van het leven wat ik leid en het werk wat ik mag doen.

Griep

En toch… Ik had me net verheugd over het feit dat ik al zolang niet ziek was geweest, toen in november de griep vat op me kreeg. En niet alleen díe griepgolf, maar ook de golven erna kwamen bij me binnen. Blijkbaar was het tijd voor een volgend stapje, want inmiddels weet ik hoe mijn lichaam mij hierin helpt.

Hard werken

In die 4 maanden steeds opnieuw ziek zijn, werd mij duidelijk hoe diep die drang om hard te werken (werken werken) in mij geworteld was, hoe ik op een diepe laag in mij nog steeds mijn best aan het doen was. En ook voelde ik hoe klaar ik daarmee was en belangrijker nog, dat ik mijn lessen daaruit wel geleerd had. Wat was het heerlijk om dat te mogen transformeren.

Terug bij het onbevangen kind

Nu, een aantal weken later, ben ik me er nog dagelijks bewust van wat een verschil dat maakt en wat een rust er in mij terug gekomen is. Ik heb zelfs de trilogie van Thea Beckman over de Honderdjarige Oorlog in één ruk uitgelezen, zonder enig schuldgevoel en zonder bezig te zijn met wat er allemaal nog meer op mijn to do-lijstje staat :-). Ik ben weer terug bij dat onbevangen kind in mij. And I love it!

Werken en niet werken

En ik ben ook weer in een heerlijke flow terecht gekomen waarin ik hard werk en tegelijk werk ik niet. Hoe mooi is dat?!