De transformatie van een Doe-het-Zelver

Zelf als synoniem van alleen

Heel lang heb ik gedacht dat iets zélf doen, betekent dat je het alléén moet doen.
En ik weet zeker dat ik niet de enige was die denkt dat ‘zelf’ een synoniem is van ‘alleen’. Denk bijvoorbeeld maar eens aan de uitspraak die je vast wel eens te horen hebt gekregen of misschien ook wel zelf hebt gedaan: ‘Dan doe je het toch lekker zelf…’, waarmee eigenlijk gezegd wordt: ‘Ik trek mijn handen ervan af, je doet het maar alleen…’

Geen hulp nodig

Als klein kind schijn ik al regelmatig geroepen te hebben ‘ikke zelluf doen!’, waarmee ik duidelijk maakte dat ik geen hulp nodig had of wilde krijgen. Die houding ken ik heel goed en heb ik in de loop der jaren behoorlijk gecultiveerd, ben ik me later gaan realiseren. Hulp krijgen, laat staan vragen… dat doe je niet zomaar… dat betekent dat je het niet zelf kan… en als dát zo is… dan ben je aan ‘de goden’ overgeleverd… berg je dan maar… dan ben je kwetsbaar… en kwetsbaar zijn is heel gevaarlijk… Alleen doen, is dus heel veilig…

Zo leuk is het niet

Deze houding heeft me heel veel opgeleverd: ik heb mijn doorzettingsvermogen goed getraind, zal ik maar zeggen :-).
Dat deze houding ook een keerzijde heeft voelde ik al die tijd ergens wel. Zo leuk is het namelijk niet om ‘alles’ alleen te doen. Alleen is behoorlijk eenzaam. En eenzaamheid is nu eenmaal niet fijn, althans ik vind het niet fijn. Maar ik had geen idee hoe het eventueel anders kon dus ging ik gewoon door op de mij bekende weg en stopte wat ik niet wilde voelen zo veel mogelijk weg. En dat ging me, in ieder geval uiterlijk bezien, best goed af.

Geen tough cookie meer

En toen kwam het moment waarop ik merkte dat ik zowel fysiek als mentaal mijn grenzen zo fors was overgegaan, dat ik niet anders meer kon dan hulp van anderen aanvaarden. Dat alleen doen, geen optie meer was. Stapje voor stapje ben ik toen eerst voor mezelf en later ook aan ‘de buitenwereld’ gaan erkennen dat ik niet zo’n ‘tough cookie’ (het koosnaampje wat ik ooit kreeg van een vriendje en wat voor mij heel passend voelde) ben als ik dacht en zoals ik ook veelal werd gezien.

Een overtuiging die afbrokkelt

Daar kwam wel het een en ander bij kijken. Een heel belangrijke stap in dat proces was het inzicht dat ‘zelf’ géén synoniem is van ‘alleen’. Eerst heel schoorvoetend en maar tot op zekere hoogte. Stapje voor stapje ben ik daar verder in gegaan en heb ik mijn overtuiging dat ik het allemaal alleen moest doen verder kunnen laten afbrokkelen. Er is de afgelopen jaren heel wat angst, boosheid en verdriet voorbij gekomen, maar o wat ben ik blij dat ik dit ben aangegaan.

Vrijheid

Ik kan nu verbindingen aangaan vanuit mijn eigenheid, mijn Zelf. Ik heb de regie over míjn leven, maar ik ‘speel dit spel’ niet in mijn uppie. Mijn kracht zit nu in mijn Zelf, en de bescherming van ‘alleen’ is gelukkig niet meer nodig.

Dankbaar

Ik ben zo enorm dankbaar voor alle mensen die mij in die jaren in dit hele proces hebben begeleid en gesteund. Ik heb ontzettend veel van hen en van het leven geleerd en ik leer natuurlijk nog steeds, nog iedere dag. Net als jij hoop ik. En ik ben ook enorm dankbaar dat ik nu op mijn beurt mensen mag begeleiden en steunen.
Dus als ik een stukje met jou mee mag lopen op jouw pad, met jou mag meekijken naar dat wat jou bezighoudt op dit moment in je leven, dan doe ik dat graag!  Ik weet hoe moeilijk en ook hoe fijn dat kan zijn.