Haast
Mijn docent in de opleiding heeft mij regelmatig glimlachend aangekeken als ik weer eens doordenderde. Meer, meer, meer…: Waarom… Maar hoe zit dat dan?… En wat als… Dan gaf hij gewoon geen antwoord meer op mijn vragen, of hij liet ze me niet eens stellen. Ik moet bekennen dat dat me behoorlijk kon frustreren. Iets in mij had namelijk nogal haast, alhoewel ik dat toen nog niet zo zag. Ik wilde gewoon…
Goede reden
Langzaam groeide mijn vertrouwen dat als mijn docent mijn vraag niet direct wilde beantwoorden, daar een goede reden voor was. Gelijk opgaand met dat groeiende vertrouwen in mijn docent, werd mijn doordenderen minder. En ik moet bekennen dat de rust die daardoor ontstond eerst heel onwennig voelde, maar eigenlijk best lekker bleek te zijn. Maar goed, toch bleef er iets knagen.
Het juiste moment
Vertrouwen hebben in, in dit geval, mijn docent is natuurlijk heel mooi, maar waar het natuurlijk echt om gaat is vertrouwen hebben in ‘het grotere geheel’. Het vertrouwen dat altijd alles gebeurt op het juiste moment, dat er voor alles een ’tijd’ is en dat niets voor niets gebeurt. En stapje voor stapje is ook dit vertrouwen, dit weten, in mij gegroeid.
Ritme
Ik ervaar de laatste tijd heel sterk dat alles een eigen ritme en een eigen volgorde heeft. Als je bewust om je heen kijkt zie je talloze voorbeelden hiervan. Iedere dag kent een ochtend, een middag, een avond en een nacht. Ieder jaar kent de lente, de zomer, de herfst en de winter. Als je begint met iets heel nieuws ben je eerst onbewust onbekwaam, dan word je bewust onbekwaam, vervolgens bewust bekwaam en tot slot onbewust bekwaam. Etcetera.
Vertrouwen of verzet
Als je meegaat in dit natuurlijke ritme en de natuurlijke volgorde van dingen, komt alles wat er nodig is aan bod. Hoe meer ik hierop vertrouw, hoe makkelijker de dingen gaan. Sterker nog, feitelijk gaat het dan vanzelf heb ik gemerkt. Heerlijk is dat.
Waar het ‘mis’ gaat is, is waar verzet om de hoek komt kijken. Als ik niet mee wil in dit natuurlijke ritme of deze volgorde omdat ik bijvoorbeeld stappen over wil slaan, er sneller doorheen wil of de andere kant op, dan klopt het niet meer, dan kom ik niet in de flow, of stokt die. Herken je dat?
Voorbeeld
Een mooi voorbeeld hiervan is het bouwen van mijn nieuwe website de afgelopen weken. Ik wilde het persé op een bepaalde manier, maar wat ik ook probeerde het lukte niet. Pas toen ik besloot het bijltje erbij neer te gooien, kwam er een opening naar een andere manier. En toen in daarin meeging, begon het ineens vanzelf te stromen: ging het voornemen, het plan over in de uitvoering, het bouwen en vervolgens in de afronding, het finetunen. Nu zit ik weer even in de rust en in die rust is er ruimte om opnieuw te borrelen, ontstaan er nieuwe plannen, die straks weer uitgevoerd kunnen gaan worden etc. etc.
Actie
Dat alles een eigen, natuurijk ritme en volgorde kent en dat als je daarin meegaat het feitelijk vanzelf gaat, lijkt misschien een pleidooi voor ‘niets doen’, voor stil zitten, maar dat is het niet. Integendeel, het is een pleidooi voor actie. Maar wel actie op het juiste moment en in de juiste richting, luisterend naar wat er zich hier& nu aandient en nodig is.
Actie op deze manier ingezet creëert een enorme flow, of het nu gaat om het bouwen van een website of het plannen van een leuk uitje, of… verzin het zelf maar… Ik kan het je van harte aanbevelen. Het scheelt heel veel energie en het geeft een enorme levenslust, merk ik telkens weer.
Geef een reactie