Door naar de volgende ronde

Wijsheid

Zondagavond was het weer tijd voor Stadsverlichting. Ik stel al ruim 1,5 jaar mijn praktijkruimte elke maand open voor deze maandelijkse zondagavondmeditatie. De opkomst is heel wisselend, de ene keer met zijn tienen de andere keer met zijn tweeën. En elke keer is het fijn om samen te mediteren, wetend ook dat op dat moment in heel Nederland, of beter gezegd in heel de wereld, op verschillende plaatsen mensen samen aan het mediteren zijn. Die verbondenheid is dan echt voelbaar. Voor gisterenavond stond ik echter voor een uitdaging. Al anderhalve week heb ik heel erg veel pijn in mijn rug. Het leek begin vorige week een heel stuk beter te gaan, maar al snel ging het weer ‘mis’. Wat is dan wijsheid? Zeg ik deze avond af of… vraag ik hulp… en gaat het met die hulp dan wel?

Hulp vragen

Vroeger was hulp vragen voor mij echt geen optie. ‘Zelf doen’ was heel sterk aanwezig, evenals onafhankelijkheid. Want afhankelijkheid en hulp vragen voelden als zwak, als kwetsbaar en tja, dat wilde ik echt niet zijn laat staan laten zien aan anderen. Dat ik daar een behoorlijk verwrongen kijk op had, is me inmiddels duidelijk. En hulp vragen doe ik tegenwoordig gelukkig heel veel makkelijker. Maar er zijn niveaus in hulp vragen :-). Afgelopen week voelde ik dat ik daar nog een stapje in mocht zetten. Want hulp vragen in deze fysiek kwetsbare staat, mijn pijn daarin laten zien en er laten zijn, en mensen toelaten in een huis dat niet op orde is… Oftewel echt alle maskers af… Volledig transparant zijn… Én me dan ook nog eens totaal niet druk maken om wat iemand daarover zou zeggen, zou denken en eventueel daarover tegen anderen zou zeggen… Die stap was ik helemaal klaar voor. En die heb ik gezet.

Gaat het met hulp dan wel

De vraag waar ik vervolgens voor kwam te staan was natuurlijk of het met hulp dat wel zou lukken. Het mooie was dat mijn keuze voor volledige transparantie me ook de ruimte geeft om het zo voor mezelf te organiseren dat het ook voor mij goed haalbaar is. Eugenie (één van de trouwe bezoeksters van deze bijeenkomst) kwam wat vroeger om me te helpen alles klaar te zetten. Of beter gezegd, zij heeft alles klaar gezet en ik hoefde alleen maar aanwijzingen te geven :-). En zij heeft na afloop zelfs alles weer opgeruimd voor me.

Het was een mooie bijeenkomst. Er hadden zich drie personen aangemeld en er kwamen er vijf. We hebben de vernieuwde praktijkruimte geopend met trommelen en het gezamenlijk Ohm zingen. Wat een mooie energie gaf dat! En daarna nog de meditatie met een half uur meditatieve muziek en een half uur in stilte zijn. Het was echt heerlijk en ik was blij dat ik het door had laten gaan.

Ik mag zijn wie ik bén

Normaliter haal ik mijn behandeltafel uit de ruimte voor Stadsverlichting, maar deze keer had ik hem laten staan omdat liggen voor mij de meest comfortabele positie leek. Vroeger zou ik dat niet in mijn hoofd hebben gehaald, maar nu voelde het heel natuurlijk om te doen. En er was niemand die het vreemd vond, integendeel. Tijdens de meditatie kwam het zinnetje ‘Ik mag zijn wie in bén’ in me op. Die kwam binnen op een dieper niveau dan ooit tevoren.

Voor de stroom uit zwemmen

Een paar weken geleden kreeg ik van Brenda een heel bijzondere ayurvedische massage (naast dat Brenda administraties voert voor bedrijven, is Brenda ook een hele fijne ayurvedisch massage therapeut). Tijdens deze massage werd mij ineens op allerlei manieren duidelijk dat ik nog steeds ‘aan het werken’ ben. Ik zwem allang niet meer tégen de levensstroom in, maar ik merkte dat ik nu dus probeer voor de stroom uit te blijven. En ook dat is natuurlijk niet ‘slim’. De afgelopen weken werd me steeds helderder dat ik op een diep niveau in mij, nog steeds aan het proberen ben een betere versie van mezelf te worden. Nu is er niets mis aan jezelf willen verbeteren natuurlijk. Maar wat niet zo ‘handig’ is als dat een werken wordt, want dat kost ongemerkt veel energie en levert een hoop stress op in je lijf.

Niet ‘goed genoeg’

Het zinnetje ‘Ik mag zijn wie ik bén’ bleef zich gisteren in de meditatie maar herhalen. Totdat ik voelde dat dit over twéé dingen ging. Ten eerste liet het me zo diep als nooit tevoren voelen dat ik goed ben zoals ik nú ben. Niet ‘goed genoeg’ zoals zo vaak gezegd wordt, want ‘genoeg’ voelt voor mij nog als ‘ok, het kan beter maar het kan ermee door’. Nee, ik hoef er niet meer aan te werken om mezelf te verbeteren. Dat komt vanzelf wel. Als het moment daar is volgt er weer een stap. Het is een kwestie van gewoon meegaan met de stroom. Dan ben je altijd op het juiste moment op de plek waar je geacht wordt te zijn en gebeurt er precies wat er ‘moet’ gebeuren. En tot die tijd ben ik helemaal goed zoals ik ben. Evenals ik dán en daarna helemaal goed ben zoals ik ben. Dat is groeien.

All is welcome here

En het tweede was eigenlijk een nog mooier moment. Het drong heel intens door dat ook mijn ‘werken’ er mag zijn en al die dingen waarop ik toch nog ergens diep down een soort ‘negatief’ labeltje  plak bijvoorbeeld omdat ik vind dat ik inmiddels beter zou moeten weten. Ik hoef die dingen in mezelf  die ‘niet zo handig’ zijn, niet te veroordelen. Ze zijn onderdeel van mij, van het pakketje wat mij mij maakt. Mezelf veroordelen is feitelijk een kruis door mezelf zetten en zeggen ‘ik ben pas goed als ik niets meer ‘fout’ doe’ en tot die tijd deug ik niet’. Ik weet allang dat dat zo is, maar ook in weten zijn er verschillende niveaus. En zondag zakte ik ook daarin naar het volgende niveau. Het was een heel bevrijdend moment! Tjonge, het is echt magisch wat er gebeurt als je zo diep kunt voelen dat alle aspecten van jezelf er mogen zijn: All is welcome here.

Spel

Het leven lijkt wel zo’n computerspel :-). Heb je een bepaald level bereikt en ben je geslaagd, dan mag je door naar de volgende ronde en komen de uitdagingen van het volgende level op je pad. Ik ben niet blij met de pijn in mijn rug, maar ik ben dankbaar voor de inzichten en de verdieping die dit proces me weer oplevert. Klaar voor de volgende ronde. En die komt vanzelf weet ik inmiddels :-).