Het leven is nooit saai
De dingen die in mijn leven gebeuren en hoe ik daarop reageer zeggen mij veel over mijzelf. Dat vind ik zo heerlijk aan het leven, het is nooit saai 😉
Beeldvorming
We zijn allemaal ooit geboren. Als babytje zijn we ons niet bewust van onze eigen individualiteit. Op een gegeven moment worden we ons daar wel bewust van en we gaan ons dan ook een beeld vormen van wie we zijn.
Dit beeld is niet persé objectief en het wordt mede ingekleurd door wat we kunnen en hoe mensen op ons reageren. Iedere keer maken we als het ware een foto van onszelf en slaan die op in ons geheugen. Zo ook ik.
Groei
We worden ouder, doen een heleboel ervaringen op, we leren van alles en in meerdere opzichten groeien we. Het wonderlijke is echter dat we ons lang niet altijd bewust zijn van onze groei. Deels omdat het vaak heel geleidelijk gaat, maar deels ook omdat we er zelf middenin zitten. Als je vader of moeder bent heb je vast weleens meegemaakt dat iemand zei dat je kind in een bepaald zo gegroeid was, terwijl jij dat zelf helemaal niet zo in de gaten had. En bij onszelf is dat nog moeilijker om te zien.
Oud patroon
Het gevolg daarvan is onder andere dat we soms reageren vanuit een oud patroon, een oude foto. Ik had afgelopen week een ervaring die me daar weer eens even duidelijk bij stil deed staan.
Iets ging niet bepaald zoals ik wil en dat riep allerlei gevoelens op. Het varieerde van machteloosheid tot angst voor mijn kracht en van alles daartussen in en ik raakte verstrikt in de complexiteit van al deze gevoelens. Tegelijk realiseerde ik me ergens in mijn achterhoofd dat er iets niet klopte. Maar wat?
Afscheid nemen
Ineens werd het me helder. In een spontane meditatie ‘zag’ ik mezelf in drievoud. Snel werd duidelijk dat ‘ik nu’ de figuur in het midden was. Ik had mijn focus op ‘ik toen’ en ‘ik toekomst’ stond aan de andere kant en had niet bepaald mijn aandacht. De stem die zei: ‘Het is tijd om afscheid te nemen’ schudde mij wakker. Het kostte wat moeite om mijn focus te verleggen naar ‘ik toekomst’ maar toen ik dit uiteindelijk deed, werd ik heel blij. En de warboel van gevoelens die ik eerder ervoer was weg.
Oude foto
Ik realiseerde me op dat moment dat ik vast had gezeten in een oude foto. De gevoelens die ik had ken ik maar al te goed, van tóén. En door die herkenning lijken ze van nú te zijn. Maar ik ben inmiddels flink gegroeid en ben niet meer wie ik toen was. De identificatie met die oude foto mag ik dus loslaten. Heerlijk is dat!
Verder op pad
De kunst is nu om dat steeds opnieuw te doen. Er is niets mis met foto’s maken, integendeel. Even stil te staan bij wie ik nú ben, in al mijn facetten. Daar in alle eerlijkheid en openheid naar te kijken. Even terugkijken naar oude foto’s kan daarbij heel behulpzaam zijn. Ze zijn een mooi vergelijkingsmateriaal. En dan weer loslaten en verder gaan op mijn pad. Dat is groeien. Groei je met me mee?
Geef een reactie