Het leven is wat er gebeurt terwijl je andere plannen maakt

‘Als je niet kunt vliegen, blijf je toch gewoon hier…’
*                                     en                                           *
‘Als jij niet uit mij geboren wordt, ben je voor altijd in me…’

 

Ik wilde altijd al moeder worden

Deze twee bovenstaande zinnen kwamen in de zomer van 2013 bij me langs tijdens een massage en ze raakten me diep… Ik heb van kleins af aan geweten dat ik moeder wilde worden. Sterker nog, dat ik moeder zóú worden. Dat was voor mij heel vanzelfsprekend. En toch ben ik het niet geworden…

Ik ben het niet geworden…

Waarom niet? Dat is een lang verhaal… Eind augustus 2013, heb ik na een paar hele intense maanden een brief geschreven aan mijn ongeboren kind waarin ik dit heb uitgelegd. De brief is te lang om helemaal hier op te nemen, maar ik deel heel graag een aantal passages met jullie.

Brief aan mijn ongeboren kind

Lief kind van me, 

Ik wil je deze brief schrijven om uit te leggen waarom ik de keuze maak die ik heb gemaakt. Ik weet wel dat ik het je niet hoef uit te leggen, dat jij het al lang weet, al langer waarschijnlijk zelfs dan dat ik het weet. Jij bent zo wijs, zo alwetend. Maar ik voel de behoefte toch. Waarom? Dat weet ik niet precies. Misschien wil ik het mezelf nog een keer uitleggen. Of misschien helpt het me wel om deze keuze nog steviger te maken, om hem echt te verankeren. Nogmaals te voelen dat het de juiste keuze is… Opnieuw en opnieuw… Net zolang tot dat de pijn weg is… Want hoewel ik wéét dat het de juiste keuze is, voor mij, voor dit leven, het doet nog steeds ongelofelijk veel pijn dat wij dit leven niet samen in fysieke vorm gaan ervaren. Dat ik jouw moeder niet mag zijn omdat mijn zielspad een andere is. Ik voel me zo verbonden met je, dat het bijna niet te geloven is dat het zo is. En toch is het zo…

Mijn hele leven lang voel ik al het diepe verlangen om jouw moeder te worden. Ik had je zo graag in me voelen groeien, gedragen, gebaard, in mijn armen genomen, in de ogen gekeken, gevoed, verzorgd, voorgesteld aan iedereen die mij en ongetwijfeld ook jou lief heeft, helemaal willen leren kennen, kennis laten maken met het leven, begeleid in het leven, aangemoedigd te zijn wie je bent, je hart te volgen, weer op te staan na het vallen, het leven te leven en nog veel, veel meer…

En waarom is het dan niet gebeurd? Je kunt daar op verschillende manieren naar kijken.
Als ik kijk vanuit het zielsperspectief, weet ik dat ik alles wat er is gebeurd heb gecreeerd om dat te voorkomen omdat ik als ziel met een ander doel naar deze aarde ben gekomen. En dan is het dus helemaal goed zoals het allemaal is gegaan en waar ik nu sta.
Als ik kijk vanuit mezelf als Ellen ligt het wat anders. Ik heb het zwanger worden steeds voor me uit geschoven omdat ik bang was. Bang om geen goede moeder voor jou te kunnen zijn. Ik heb er vaak genoeg bij stilgestaan en mijn opties afgewogen: hoe zou ik jou geboren kunnen laten worden? En hoe zou het daarna zijn? En telkens kwam ik weer tot de conclusie dat ik jou niet waard was. Dat ik het niet kon maken om jou te vragen bij mij geboren te worden…

En als ik nu nog een partner getroffen had die jou ook graag wilde… Maar nee… Er zijn sinds mijn middelbare schooltijd tot dat ik (X) leerde kennen genoeg vriendjes geweest. Maar geen van die vriendjes bleef lang genoeg ‘vriendje’ om samen te besluiten om zwanger te worden en jij kwam ook niet spontaan, hoewel ik wel een paar keer behoorlijk over tijd ben geweest… Misschien ben jij wel een keer langsgekomen, dat zou zomaar kunnen. Maar in ieder geval ben je niet gebleven. Waarom niet?
Ik heb het je de afgelopen tijd soms ook wel kwalijk genomen. Waarom ben jij niet gewoon zo eigenwijs geweest dat je gewoon bent gekomen? Dan hadden we het vast wel gered…

Ik ben ook boos geweest op mezelf, waarom ben ik toch zo’n angsthaas geweest? Waarom heb ik mezelf niet eerder ‘aangepakt’? Waarom heb ik niet gewoon veel eerder alles op alles gezet om je te laten komen? Ik heb er zeker in mijn relatie met (X) vaak genoeg aan gedacht om gewoon bewust de pil niet meer te nemen, zogenaamd te vergeten… Dan had jij in die acht jaar tenminste een echte kans gehad… Maar nee, ik vond dat ik dat niet kon maken naar hem toe…
Uiteindelijk kwam ik er toch weer alleen voor te staan… En kwam ik opnieuw voor de keuze of ik het alleen zou proberen… En weer durfde ik het niet… En kwam er geen partner langs om jou samen mee te krijgen… En weet je, misschien was het ook wel beter… Ik gun jou het allermooiste leven met de allerbeste moeder die je je maar kunt wensen… En ik kon dat niet zijn, vond ik…

En toen kwam er een moment dat bij mij de knop omging. Ik weet het nog goed, juni 2010, slotweek eerste jaar van mijn opleiding. ‘Wat nu, ik geen goede moeder… Ik heb zoveel liefde te geven… En we redden het wel, hoe dan ook… Ik ga kijken of ik jou alsnog een kans kan geven om geboren te worden!’. Wat was ik blij met dat besluit, met dat vooruitzicht. Ik heb alles in gang gezet, zag het helemaal voor me. (Y) wilde wel jouw papa worden. Wat leek het allemaal mooi! Maar het liep anders…

Op een gegeven moment kon ik niet anders dan beslissen om te stoppen met het traject met (Y). Wat was ik verdrietig. Ik zag mijn droom van ons samen in duigen vallen. Waarom? Omdat ik voelde dat het niet goed was om dit met (Y) voort te zetten. Ik koos hierin voor wat ik voelde dat goed was, voor jou, voor (Y), voor mij. Liet ik je hiermee opnieuw in de steek, voor de zoveelste keer? Ik weet het niet… Ik weet alleen dat ik niet anders kon… en het deed zo’n pijn…

Even leek er weer een opening voor ons te komen toen vrienden van mij hun hulp aanboden. Ik heb die hulp met beide handen aangegrepen, maar uiteindelijk werkte ook dit niet… Had ik ervoor moeten vechten?… Ik heb dat niet gedaan omdat dat niet goed voelde, maar ja… Liet ik je hiermee opnieuw in de steek?…

Sindsdien leefde ik in de overtuiging dat als het de bedoeling was dat jij zou komen er wel iemand op mijn pad zou komen. Maar die kwam niet en het verdriet kwam steeds opnieuw naar boven. Maar ik zag de weg niet… en klampte me onbewust vast aan de hoop dat het ooit toch zou gebeuren…

En nu?… Nu ga ik zelf een keuze maken… De afgelopen weken ben jij niet uit mijn gedachten geweest. Deze weken lijken wel een eeuwigheid geduurd te hebben. Ik heb op twee sporen tegelijk gelopen. Enerzijds heb ik heel serieus al mijn opties om jou alsnog een kans te geven geboren te worden afgewogen. Ik heb vele acties in gang gezet. Maar alle sporen liepen één voor één dood. Er is nog één spoor open… En die ga ik nu zelf stopzetten, zodra ik de moed daarvoor heb verzameld. Met ongelofelijk veel pijn in mijn hart, want geloof me, ik heb nog nooit zó een moeilijke beslissing in mijn leven moeten nemen… Maar het andere spoor maakt me duidelijk dat dit wel is wat ik heb te doen… Mijn ziel is met een andere opdracht in dit leven gestapt. Ik weet zo goed hoe het is om moeder te zijn, om onvoorwaardelijk van mijn kind te houden, om alles te doen wat nodig is, te vechten als een leeuwin als dat moet en liefdevol te zorgen, te koesteren, te luisteren, te voeden, te begeleiden en al het andere wat een moeder mag doen… Dat hoef ik dus niet meer te leren…

En ik weet gewoon dat als jij nu in mijn leven zou komen, ik  niet kan leren wat ik in dit leven te leren heb… En ik voel nu zo diep dat het belangrijk is om mijn zielspad te volgen en dit leven niet te gaan voor mijn verlangen naar jou hier bij me hebben, naar er opnieuw mogen zijn voor jou… Ook als dat betekent dat ik een keuze moet maken die zo ongelofelijk veel pijn doet… 

Maar wij zijn hoe dan ook verbonden, lief. Dat is wat de twee zinnetjes die vorige week langskwamen me ook zeggen. En ik weet dat jij het begrijpt, dat het ok is voor jou, dat wij een andere kans gaan krijgen. Ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om mijn zielspad te lopen, dat is wat ik mezelf en jou verschuldigd ben…En als je me daar bij wilt helpen, graag! Ik heb je zo ongelofelijk lief en ik voel dat dat wederzijds is. Onze liefde gaat door alle dimensies heen! Wij zijn één. Ik hou van je! 

En ik dánk je. Ik dank je voor je liefde en voor alles wat je me geleerd hebt, in andere levens en nu in dit leven…
En zélfs dank ik je nu dat je niet tóch gekomen bent, dat je geen gehoor hebt gegeven aan mijn verlangen naar jou… Dat het voor jou ok is om te wachten… Dwars door mijn verdriet heen, kan ik ook deze dankbaarheid voelen… Dankbaarheid voor jouw liefde voor mij, een liefde die zo groot is dat dat je mij de ruimte geeft om mijn pad te lopen. Wauw… Ook dat is liefde… hoeveel pijn het ook doet, ook dat is liefde, onvoorwaardelijke liefde…
En dat is precies waar dit allemaal over gaat… Onvoorwaardelijke Liefde…

Ik buig diep voor jou, lief kind, wijze ziel, ik buig diep voor jou, voor ons, voor het leven !

Een jaar later

Inmiddels zijn we ruim een jaar later. Natuurlijk word ik nog af en toe geraakt en voel ik weer even het verdriet over het feit dat het is zoals het is. Dan voel ik het gemis en ook dat mag er zijn. Tegelijk voel ik ook dat het klopt en ervaar ik een diep weten dat ik het leven leid zoals dat bedoeld is voor mij. Ik volg voelbaar mijn zielspad en dat maakt me intens gelukkig. Soms stribbel ik nog wat tegen, denk ik even dat ik het beter weet en maak ik andere plannen. Maar dan zie ik weer wat er gebeurt in mijn leven en weet ik… het is goed zoals het is.